Ayak İzlerimi Kokladı

Kar Soludu Acıkınca Köpekler

oturdum sofraya; yokluğunda ekmeksiz
tabakların gölgesini oydu kaşıklar

pencereyi açtım yağmur
sesine tutuldu
masamın çiçekleri

ısırgan mevsimlerin uçsuz
ve huysuz kuşlarını kovan
alnını eştim rüzgarın

borcu yok ki tanrının
kimsenin hayatını bağışlamaya

sesi suyun uçurumunda
her aşkın adresi bir kez değişir
her mum
dumanıyla boğabilir yalnızca kendini

taşın rengi kör yüzüme anne
düştü bulutlar
düştü dağ gölgemin üstüne

evin içi eskidi

ayak izlerimi kokladı
kar soludu acıkınca köpekler...

İ.Deniz Aslan